Μετά, αφού η ώρα ήδη είχε περάσει, είχα ξεφύγει κατά πολύ απ’ το ραντεβού που είχα με τον άντρα μου, (να τον αντικαταστήσω στη δουλειά), κι αφού ένιωσα ότι έκλεβα χρόνο από την μεσημεριάτικη ξεκούρασή τους, αφού τους ευχαρίστησα ξανά, γι’ αυτές τις καταθέσεις ψυχής, ρώτησα και μια τελευταία ερώτηση:
«Τον Βόλο πώς τον βλέπουν;»
Όλοι είχαν κάτι καλό να πουν. Όλοι κάτι συμπλήρωναν.
Πολλά καλά ειπώθηκαν. Λίγα πρόλαβα να κρατήσω στις σημειώσεις μου, καθότι δεν είμαι ούτε στενογράφος, ούτε δημοσιογράφος για να έχω μαγνητοφωνάκι, (αν και κάποτε… είχα τρία απ’ αυτά!), απλά είμαι άνθρωπος που ότι μ’ αρέσει, ότι μ’ αγγίζει, το πλησιάζω, δεν το φοβάμαι και είναι κάτι που πάντα μου έβγαινε αυθόρμητα και είναι αληθινό. Δεν είναι ούτε επάγγελμα, ούτε «δήθεν». Είναι στιγμή της ζωής μου και εμένα μου φτάνει. Κάποιους βέβαια τους ενοχλεί, αλλά έπαψε πια να με πειράζει.
Είπαν λοιπόν, μεταξύ πολλών:
«Πολύ καλή η συμπεριφορά των Βολιωτών!
Ήταν άψογη και παραμένει!
Φιλόξενοι!
Ευχαριστούν μέσα από την καρδιά τους, το Λιμεναρχείο Βόλου, τους λιμενεργάτες που αρκετές φορές τους προσέφεραν τρόφιμα και λεφτά από το υστέρημά τους.
Ευχαριστούν την Ιερά Μητρόπολη Βόλου, για την συμπαράσταση και την οικονομική βοήθεια.
Ευχαριστούν τον ΤΥΠΟ και τους δημοσιογράφους.
Ευχαριστούν τον παπά- Θόδωρο απ’ τον Άγιο Νικόλαο.»
Όλους όσους τους συμπαραστάθηκαν, ευχαριστούσαν.
Δεν προλάβαινα να τα σημειώσω όλα.
Και κάπου εκεί, είπε ο καπετάνιος ότι θα γράψει εκείνος ένα κείμενο, που θα τα καλύπτει όλα. Εξελίξεις και Ευχαριστήρια, οπότε θα μου τα δώσει και θα καλυφθεί ολοκληρωμένα το θέμα.
Τους ρώτησα αν θα ήθελαν να ξαναέρθουν στον Βόλο και απάντησαν όλοι ομόφωνα:
«Ναι!»
«Όποτε ταξιδέψουν ξανά με βαπόρι, θα χαρούν να ξαναέρθουν εδώ. Τον αγάπησαν και δεν τον μίσησαν λόγω του προβλήματός τους.
Κάποιοι είπαν, πως αν μπορέσουν, θα ξαναέρθουν ακόμα και για διακοπές."
