Η αλήθεια είναι ότι έχω αγχωθεί για το blog αυτό, γιατί θέλω να υπάρχει κανονική ροή εξιστόρησης, απ' την άλλη είναι θέμα που επείγει, και βρίσκεται ήδη εν εξελίξει...
Μακάρι, πριν το ολοκληρώσω, τα προβλήματα όλα να έχουν λυθεί, να πληρωθεί το πλήρωμα του καραβιού, να πληρωθούν και τα χρέη του, και μακάρι το "SEA DUENDE" να ξανα- ταξιδέψει!
Να μην πάει για παλιοσίδερα...
Έχει τόσο ζωντανή αύρα μέσα του, πάνω του, δεν πρέπει!
Ας τα βρουν οι πλοιοκτήτες με τα χρέη τους!
Δεν νομίζω ότι αδυνατούν να πληρώσουν το προσωπικό!
Δεν είναι δίκιο τα δικά μας λάθη να τα πληρώνουν αθώοι άνθρωποι που στερούνται την οικογένεια και την ζωή, για ένα μεροκάματο μέσα στον κίνδυνο!
Και το καράβι! Είναι γερό σκαρί! Αντέχει ακόμα και θέλει να δώσει "ψωμί", τόσο στα αφεντικά του, όσο και στο πλήρωμα που έγιναν ένα, κλαίγοντας μαζί!
"Κατερίνα, αντέχω," μου έλεγε κραυγάζοντας σε κάθε φωτογραφία που έβγαζα! "Μη κοιτάς που με παραμελήσανε... γιατί με πάνε για παλιοσίδερα... Αν με έβαφαν όμως, όπως τόσα άλλα καράβια που είναι πολύ πιο γέρικα από μένα... δεν θα με κοίταζες έτσι λυπημένα..."
Και τι δεν μου είπε! Όμως εγώ δε θα τα μαρτυρήσω και θα συνεχίσω να περιγράφω τις τόσο ζωντανές και αληθινές στιγμές που έζησα, όταν ήμουνα εκεί!
Άλλωστε ξέρω ότι με περιμένουν οι συγγενείς του πληρώματος!
Και τα αφεντικά, αν το μάθουν, ας το ξανασκεφτούν!
Κάποτε θα με θυμηθούν...
Αυτό το καράβι θα γίνει το γούρι τους στο μέλλον!
Υγ. Επειδή γράφω απευθείας και ανεβάζω, διορθώσεις θα κάνω άλλη στιγμή. Μαζί με τις διορθώσεις της Θαλασσινής Αύρας!
