Πίνοντας τον καφέ, μεταξύ άλλων, ρώτησα τον καπετάνιο:
"Με λίγα λόγια, Μπάμπη. Υπάρχει ελπίδα το "SEA DUENTE" να ταξιδέψει ξανά;
Μου απάντησε στα ίσια και ομά:
"Ο φυσιολογικός θάνατος ενός καραβιού 40 χρόνων, είναι να πάει για παλιοσίδερα!"
Παρέλυσα. Το χαμόγελο εξαφανίστηκε μαζί με την ελπίδα και το όνειρο. Ήθελα να το δω να ξανα - ταξιδεύει κι εγώ έξω απ' το λιμάνι πια, να το φωτογραφίζω και να κουνάω το μαντήλι.
"Πρέπει να πάει για ανακύκλωση", μου είπε.
"Δηλαδή, θα γίνει ένα νέο καράβι;"
"Αυτό δεν το ξέρουμε. Σίδερο θα γίνει και όπου του τύχει θα χρησιμοποιηθεί... Μπορεί να γίνει καράβι, μπορεί να γίνει γέφυρα, μπορεί να γίνει γερανός..."
Εκείνη τη στιγμή τον καπετάνιο τον είδα σαν τον χειρότερο εχθρό μου.
"Μα, ήταν στο πρόγραμμα; Δεν είχατε να κάνετε άλλα ταξίδια;"
"Μα, για να δουλέψουμε ήρθαμε εδώ, τόσο εγώ, όσο και τα παιδιά. Δεν ήρθε κανένας για 3 και 5 μήνες να μείνει τουρίστας στο λιμάνι απλήρωτος!"
"Τότε, γιατί τώρα;"
"Γιατί τώρα χρεωκόπησε η Εταιρεία!"
"Πόσα χρόνια είσαι σ' αυτό το καράβι, Μπάμπη;"
"10 χρόνια!"
"Και δεν το πονάς; Σ' αυτό το καράβι, στα παλιοσίδερά του καθρεφτίζεται η ζωή σου και η ψυχή σου!"
Δεν μ' απάντησε. Έσκυψε το κεφάλι, μη δω τον πόνο του...
Από κει και πέρα, δεν ξαναρώτησα τίποτα. Ήξερα πια την κατάληξη του καραβιού κι ακόμα ήξερα, ότι σε εξέλιξη βρίσκεται η διαδικασία με κάποιον δικηγόρο για μηνύσεις κ.λ.π.
Τρέχα, γύρευε...
Σχεδόν τρέχοντας, έφυγα κι εγώ.
Δεν είχα τίποτ' άλλο να μάθω.
Κάτι μου έλεγε ο Ήλιος φεύγοντας... που μου ανέβασε το ηθικό και μου πότισε ξανά το λουλούδι της ελπίδας που μου είχε μαραθεί.
Τον φωτογράφησα, για να έχω αποδείξεις.
