Ήταν η ημέρα των Φώτων. Την παραμονή είχα ζητήσει απ' τον άντρα μου να πάρει λίγες ώρες άδεια, ώστε να πάμε μια βόλτα κάπου, όσο ήταν μέρα. Ήθελα να μαζέψω και φωτογραφίες, γιατί είχα ξεμείνει...
Εκείνος το κανόνισε και ήμασταν έτοιμοι.
Πρώτη μου σκέψη να με πάει στις Μηλιές, για να δούμε έναν φίλο.
Ατυχήσαμε όμως. Δεν τον βρήκαμε στο τηλέφωνο, οπότε το ακύρωσα.
Μέχρι να έρθει ο άντρας μου σπίτι, ετοίμαζα σακούλες και σακουλίτσες για να με πάει στο χωριό μου.
Εμ, που αλλού θα ήθελα να πάω.
"Ζαγορά; Αποκλείεται σήμερα. Δεν προλαβαίνουμε. Θέλω να είμαι εδώ στις 7 να δω αγώνα!", μου είπε.
Κατσούφιασα. Εμ, τι θα έκανα;
Όταν ήρθε σπίτι: "Που θες να πάμε;" με ρώτησε.
"Ή θα με πας στην Αγριά να βγάλω φωτογραφίες την θάλασσα που βγήκε στη στεριά, ή θα με πας στο καράβι το δεμένο, να βγάλω φωτογραφίες!" του είπα.
"Για να πάμε στο καράβι πρέπει να βρω και τον Απτουλ. Εγώ δεν ξέρω που είναι, ούτε μπορώ να συννενοηθώ", μου είπε.
Στο πρώτο τηλέφωνο, έτοιμος ο Απτούλ!
Ε, μετά, ψάχναμε για μάρκετ ανοιχτό την ημέρα των Φώτων! Που να βρεις;
Τότε θυμήθηκα πως οι ναύτες είχαν παραπονεθεί στον Απτούλ, ότι δεν είχαν ούτε ένα αυγό να φάνε!
Ε, τότε κάναμε γύρες σε όλη την πόλη, μέχρι που βρήκα αυγά!
Δεν μπορούσα και να πάω με τα χέρια άδεια!
Αυγά θέλανε, αυγά θα τους πήγαινα!
Φτάσαμε και οι τρεις μας εκεί, εγώ χάζεψα! Τόσο κοντά μου και δεν είχα πάει ποτέ μου στην πίσω πλευρά αυτού του μεγάλου ρολογιού, που τόσες φορές είχα φωτογραφήσει απ' την παραλία!
Όταν δε, είδα παρκαρισμένους έξω απ' την θάλλασα εκατοντάδες γλάρους, τρελάθηκα!
Τόσους γλάρους στην γραμμή, δεν είχα ξαναδεί, ούτε στον ύπνο μου!
Δεν πρόλαβα να ετοιμάσω την μηχανή. Οι άντρες ήδη είχαν ανέβει στο δεμένο καράβι.
Έπρεπε κι εγώ να τους ακολουθήσω γρήγορα. Τους γλάρους θα τους φωτογράφιζα μετά.
Ούτε που σκέφτηκα πως δεν θα με περιμένουν!
Ούτε που σκέφτηκα πως εγώ η ίδια θα τους ξεχνούσα, γιατί όλα αυτά που έβλεπα και μάθαινα μεσ' το καράβι είχαν πολύ περισσότερο ενδιαφέρον!
Στην αρχή φωτογράφιζα τους χώρους δειλά, αποφεύγοντας πρόσωπα.
Ο Απτούλ και ο Απτάλα μου εξηγούσε σε κάθε απορία μου (και σα χαζό, χαρά γεμάτο, είχα άπειρες απορίες!), μέχρι που ήρθε και μας αντάμωσε ο καπετάνιος!
Από κει και πέρα, αφού με ξενάγησε κι εκείνος, πιάσαμε τον καναπέ και μου εξιστόρησε τόσα πράγματα, ιστορίες και προβλήματα που δεν τα χωρούσε ο λογισμός μου.
Όλη μου η χαρά για τις φωτογραφίες είχε πάει περίπατο... και έσπαζα το κεφάλι μου πως μπορώ να βοηθήσω.
Το υπόλοιπο πλήρωμα, ευγενέστατο και χαρούμενο με την παρουσία μας!
Εγώ, σίγουρα, πολύ περισσότερο απ' όλους!
Τους υποσχέθηκα πως θα πήγαινα την Άλλη βδομάδα... που είχα και πιο προσωπικούς λόγους, για την μνήμη του πεθερού μου.
Να μην τα πολυλογώ, μέχρι εκεί ήταν η εκδρομή μου!
Τόσο κοντά και τόσο δίπλα στη δουλειά μας!
Τόσο κοντά και τόσο δίπλα απ' αυτό το ρολόι... που όμως, το έβλεπα απ' την πίσω πλευρά!
Μεγάλη υπόθεση για μένα!
Το βράδυ όμως, εκεί που κοίταζα τις φωτογραφίες μου, είδα ότι έλλειπαν όχι μόνο οι γλάροι μου, αλλά και ο καπετάνιος! Δεν τον είχα βγάλει ούτε μία φωτογραφία! Ούτε όλα τα παιδιά, κι αυτό το έβρισκα άδικο, γιατί απ' το έντυπο υλικό που μου είχε δώσει ο κύριος Μπάμπης, είδα πως δεν ήταν τίποτα μυστικό, ούτε το πρόβλημα του πληρώματος, ούτε το πρόβλημα του καραβιού, ούτε και τα πρόσωπα των παιδιών!
Αμέσως ένιωσα πως πρέπει να ξαναπάω σύντομα, ώστε να έχω ολοκληρωμένα τα θέματα, εφόσον αποφάσισα να ανοίξω Blog για το "SEA DUENDE", που στα Ελληνικά θα πει "Θαλασσινή Αύρα" ή "Θαλασσινή νεράϊδα" !
Και μόνο το όνομα Αύρα... σημαίνει πολλά για μένα. (λόγω του βιβλίου μου... κ.λ.π.)
Ήταν και θαλασσινή, δέσαμε! (Η ειρωνία ήταν πως κι αυτό το έμαθα το βράδυ, διαβάζοντας και ψάχνοντας. Εκείνες τις ώρες εκεί, τόσες άλλες ερωτήσεις, το όνομα του καραβιού δεν ρώτησα τι σημαίνει! Τι κι αν είχα 18 στα Αγγλικά; Γέρασα και δεν θυμάμαι τίποτα!)
Ένα ήταν σίγουρο! Σύντομα θα ξαναπήγαινα!
Το ότι θα ήταν "αμέσως", δεν ήξερα, οπότε πάλι πήγα απροετοίμαστη, αλλά τέλος καλό, όλα καλά!
Θα τα πούμε παρακάτω πάλι, αφού σας δείξω και σας εξηγήσω μερικές φωτογραφίες.
