Όχι χθες, ούτε προχθές, παραπροχθές, ο καπετάνιος μου έστειλε μήνυμα ότι είδε αυτό μου το αφιέρωμα και μ' ευχαριστούσε μαζί με το πλήρωμά του.
Εγώ "Ευχαριστώ", παιδιά, για το ταξίδι!
Όχι χθες, προχθές, βρήκα στο περίπτερο τον Απτάλα.
Τα είπαμε στα πεταχτά, μ' ένα ζεστό τσαγάκι, να δεις πως τό 'πε! "Τσάι κλωνάρι!"
Τον ρώτησα για το μπλογκ, αν το είδαν.
"Ναι, ναι, σ' ευχαριστώ όλοι! Είδαμε, όλα! Κι εκεί!"
Αγκαλιές, φιλιά, ικανοιποίση ψυχική!
Η πιο ακριβή πληρωμή!
Όχι, χθες, αλλά σήμερα, ήρθε ο καπετάνιος.
Δεν ταιριάζανε οι ώρες μας και τα είπαμε τηλεφωνικώς.
"Τι να γράψω; Τι λένε οι εξελίξεις;"
"Τίποτα ακόμα. Γράψε μόνο πως τις Θερμοπύλες καλά κρατεί, το πλήρωμα!"
Το έγραψα, καπετάνιε!
Σήμερα, όχι τώρα το βράδυ, αλλά το μεσημέρι, μου τηλεφώνησε ο άντρας μου. Ήτανε χαρούμενος και μου μαρτύρησε την αιτία.
"Έστειλα στα παιδιά 4 κοτόπουλα ψημένα και τρελάθηκαν απ' την χαρά τους! Συγκινήθηκα!"
"Εγώ να δεις, εκείνη τη μέρα, άντρα μου!"
Όχι τώρα, το μεσημέρι, όταν μου το είπε, συγκινήθηκα κι εγώ.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί είναι απ' τις λίγες φορές που μου μαρτυράει τέτοιες "μικρές χαρές" ο άντρας μου!
Είναι ξέρετε... λεπτός και "λεπτεπίλεπτος...", όπως λέει.
Πάντα έτσι, άντρα μου!
"Ψητές" να είναι κι οι πράξεις σου, για να με καταλαβαίνεις!
