Έμεινε μόνο ο μάγειρας, ο συμπαθέστατος Ινδός, ο Σάνναν που συμμάζεψε το τραπέζι και επέμενε να με κεράσει.
Τελικά, αν και δεν πίνω καφέ, για την επιμονή του και μόνο, τον δέχτηκα.
«Σκέτο Ελληνικό!» είπα στον καπετάνιο. Ταυτόχρονα και οι δυο με ξαναρώτησαν, μήπως δεν κατάλαβαν καλά.
«Σκέτο, καπετάνιε μου!»
Σκέτο, όπως σκέτα είναι και τα όνειρα των παιδιών. "Σκέτα". Χωρίς ζάχαρη, χωρίς μεροκάματο, χωρίς λεφτά, χωρίς όνειρα, χωρίς λύση, χωρίς ελπίδα, χωρίς εισιτήριο για την πατρίδα, χωρίς οικογένεια, χωρίς θάλασσες, χωρίς στεριές, χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον από την Ελλάδα, χωρίς Ελλάδα…
Σκέτο... αν και λατρεύω τα γλυκά.
