Το σχέδιό μου ήταν βιαστικό μεν, γιατί ο καπετάνιος θα έφευγε την άλλη μέρα κι εγώ ήθελα να είναι όλο το πλήρωμα, (τουλάχιστον αυτό που είχε αντέξει και παρέμεινε εκεί, στο σαπιοκάραβο... με τόσες στερήσεις), στην μνήμη της απουσίας του ενός χρόνου από την Φυγή απ' αυτή τη ζωή του πεθερού μου.
Το σχέδιο έλεγε:
Από 10 ευρώ στο κάθε παιδί και άλλα 20 ευρώ σ' αυτόν που θα κέρδιζε το φλουρί.
Για τον καπετάνιο είχα μια χρονοκάρτα.
"Έτσι συμβολικά, για να μιλήσει στην γυναίκα του!" όπως του είπα.
Εκείνος γέλασε, για να μη με προσβάλλει, την πήρε και την χάρισε σε κάποιον ναύτη, γιατί έτσι κι αλλιώς εκείνος είχε τηλέφωνο με σύνδεση.
Δεν θα γράψω πως ένιωσα! Αυτά αφορούν δικές μου, πιο προσωπικές στιγμές και αυτό το blog έχει άλλον σκοπό. Πάντως, χάρηκα πολύ, και ένιωσα πολύ συγκινημένη κοντά τους. Το θεώρησα το καλύτερο μνημόσυνο στον πεθερό μου και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το:
με πόσο μεγάλο σεβασμό δεχθήκανε την αφορμή, όλοι τους!
(Βλέπεις, ο πατέρας είναι πάντα πατέρας, για όλους τους ανθρώπους, άσχετα με το χρώμα, την γλώσσα κ.λ.π. )
